magiczna chwila.

Z rana był ze mną dyskomfort, myślałam już, że nie odwioze Matiego do pracy, jednak jakoś mi odpuściło. Założyłam dres (od spania), nie ściagnelam koszulki (rowniez od spania), narzuciłam na siebie bluzę. Nieogarnięte wlosy włozylam pod czapkę, zawinęlam się szalikiem, załozylam płaszcz. No! Wyglądałam w miarę. Poza dresem... a tu jeszcze czas na buty. Wsunęłam emu... dobrze ze pasują kolorystycznie xd Ale kto tam mnie będzie widział w samochodzie. Jedziemy! O mało nie oślepłam! Zimowe słońce! Nie ma co, tak sie odbijało od asfaltu, że nic tylko iść "w stronę światła"... W sumie jak dalej by tak poszło to nie widząc gdzie jedziemy mogło by się tak skończyć xd Zmiana kierunku - ufff! Nuta w radiu była dobra. Ścigałam się z Berlingo, wkurzyłam go potem zwalniając przed naszym zjazdem. Aaaa, co tam, nie muszę być wiecznie miła ;p Mati polazł. Odjeżdżam! Słońce nie razi w twarz, przede mną ponad 10 km długiej pięknej obwodnicy. Macie tak, że czasem wyłapujecie w ciagu dnia tą jedną magiczną chwilę, która odróżnia jeden dzień od drugiego. Taką chwilę, która jest charakterystyczna tylko dla tego jedynego momentu? Dla mnie dziś to było błogie, pusta droga, słońce na bokach, wokół pola, przede mną pusto, za mną pusto...! Szum silnika przy setce, ten wirek powietrza. "Show must go on" w radiu. Błoga cisza. A to, że darłam ryja razem z Freddiem to nic. To było coś. Lubie wracać sama samochodem w sloneczny dzień. Pod warunkiem, że nie pod światło. Dla takich chwil warto żyć. Kiedy jest się samym ze sobą i chce się krzyczeć, że mimo wszystko, jest pięknie!

Nadesłane wczoraj przez M. :)